Avuntu!

Hep avutuyoruz kendimizi ve birbirimizi.
Yanı başımızda otururken yeni aşkımız,
Dalıyor da gözlerimiz bir şarkı marifetiyle,
Düşüyle eski sevdaların, ıslanıyor dudaklarımız.
Sarılıyoruz yanı başımızdakine sonra, sımsıkı!
“Daha önce hiç yaşanmamış” gibi
İlkmiş gibi “aşkın böylesi”
!
Nasıl kanıyoruz, nasıl kandırıyoruz bir çırpıda!
Ölmedik mi daha önce kollarına başkalarının,
Sözlerine gömülmedik mi, nefes nefese?
Bir bakışlarında boğulup da,
Bir dokunuşlarına doğmadık mı yeniden?
Kime bu kandırmaca, neye?
Yeni “yegane”mize bu yalan, düzen?
“Senin gibisi olmadı, olmayacak”
Yeni “aşk”ımıza mı, paçalarımızdan akanlarla?

Dil hep söyler,
Ne adidir o!
Kalp de ona uyup
Çarparsa önüne gelene,
Yoktur ondan adisi.

05.09.2009//06:28

Yorumlar

  1. Sanırım bu sefer ki avuntu'm değil.. Kimse bu kadar acıtmamıştı varolmasına rağmen. Çok gerçek geldi bu seferki, Bay J.
    Ama yaptığımız hep buydu avuntuydu. Yine ne güzel yazmışsın ya,eline,diline,yüreğine sağlık. İyi ki varsın buralarda :)

    YanıtlaSil
  2. Çok teşekkür ederim, mutlu oldum yorumunla.

    Kimse acıtmasın diyeceğim ama inan hem acılar lazım hem de benim sözüm acıya işlemiyor..

    Ufak sıyrıklarla, derin yaralarla ya da ama mutlaka iyileşmek üzere..

    :)

    YanıtlaSil
  3. Adilik değil o, sevilen kişinin bir laneti. O laneti kırıp, kimsenin alternatifsiz olmadığını anlayınca hayat daha acısız oluyor.

    YanıtlaSil
  4. Yorumların beni yerle yeksan ediyor Özgün'üm klavyem.

    Hayır, böyle olmamalı.
    İnsan böyle zırt diye çözüm üretmemeli!

    (:

    YanıtlaSil
  5. çok iyi bir siten var devamını getir ;)

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Hasan'ın Rüyası

Aç!