ben... neyse.
söze başlayacakken susmak; istemli bir eylemdir. susanın sözünü kesen, susana "kapa çeneni!" diyen yoktur. lakin bazen yutulur söylenecek söz. "hani..." diye başlayan pek çok cümle kurmak gelir insanın içinden ama ne hikmetse bir türlü dillenmez harfler. içinde kalakalır insanın. büyük bir çarpışmadır bu. dışarıdan bakıldığında sessiz sessiz oturuyormuş gibi görünen adamın içinde bir meydan savaşı vardır aslında; kıran kırana bir dövüş içinde, kan revandır içi. fakat bir türlü söyleyemez.. susar, sustuğuyla kalır insan. bazen dudakları bile aralanır, sanki ramak kalmış gibi bir sese. halbuki susan, sadece dudaklarına götürür henüz ateşe atmadığı sigarasını. sonra o sigara yerine cümlelerini yakar. pek çok şey vardır inkar etse de susanı susturan. ama inatla istemli bir eylemdir söze başlayacakken susmak.
susmak yutmak olsa, yutulanlar unutulsa bu eylem en aklı başında eylem olurdu ama bile bile susmak değişmediğini görerek üstelik..kabullenmek demek ki yine de cümleleri yakıyorsak pek de susmuş sayılmayız.
YanıtlaSilSusmak.. En son aldığım karar.. Ben gidiyorum son yazına veda yazacaktım ama bunda gördüm kendimi.. Yüreğimin bir köşesi kaleminde,kaleminin bir köşesi aklımda.. Ben gidiyorum burda bile kötü hissediyorum. Çok kötü birşey yaşadım ve son güven kaybı oldu bu..
YanıtlaSilSen mutlu olursun umarım,ilerde belki birgün yine okurum,görürüm dünyaya açtığımda kendimi..
Hoşça kal..
Çok öptüm.