Pavese: Ne olur benzeme bana bu kadar!

Güzel Yaz’la dahil etmeye çalıştım onu hayatıma, beceremedim. Yıllar önceydi bundan. Belki benim çocukluğumdan, belki bana göre olmamasından kitabın, okuyamadım.

Pavese, Yaşama Uğraşı ile adeta orta yerine oturuverdi, günlerimin, gecelerimin. Aklım sürekli kitaptaydı. Öbür gün ne olacak, canı sıkılmaya devam edecek mi diye hep onu düşünüyordum, hep bir sonraki sayfayı. Hep tekrar ediyordum içimden bir cümleyi; “bu kadar ben olmak zorunda mısın Cesare?”

Melankoli dipsiz bir kuyu. Bir kez bulaştı mı insan çıkması biraz güç. zaman alıyor işte. Böyle zamanlarda Pavese okumak biraz tehlikeli.

"Hep zavallı hissetmek kendimi, çok çaresiz,
Hep yeniden başlamak ve hep başa dönmek,
Savaşmak hiç ara vermeden, gene de bilmek;
Bu olacak hep benim yazgım"

Yaşam öyküsü ortada olan bir adam Pavese, yaşamını sonlandırma öyküsü de ortada nihai sonucuyla hiç değilse. Yazdıkları, satır aralarında gizlenen hüznü, sürekli kaybedişi ve kazandım sanmaları, yıkımları satır aralarından biraz da taşar gibi yaparak orada bir yerde. Bunları göre göre insan ya daha çok dibe çekiliyor, kendi acısını, tasasını katlayıp ya da tam tersi "beterin beteri varmış" klişesiyle yukarı fırlatıyor kendini. Doğrusu ikincisi pek görülmüyor, çok nadir. İlki daha yaygın, riskli ve belki ölümcül. Pavese biraz içinizi karartacak, öyle kahkaha attırmaz, bir iki tebessüm illa ki, fazlası olmaz ama.

"Ah, ne zaman kavuşacağım bir fikre,
Onunla yükselip hayatı yeniden seveceğim?
Ne zaman tutuşacak gene yüreğimde
Bu yalım, şimdi can çekişen? Ah!
Düşlediğim bu utku
Son bulacaksa bu korkunç karanlıkla,
Niçin bir kez tadıp sürdürdüm hayatımı?”

Küçük bir öneriyse sanatına dair, yalnız güncesi ya da romanlarına değil, şiirlerine de bakmalı. Yapı Kredi Yayınları tarafından yayımlanmış Pavese şiirleri, yazarın dünyasının derinliklerine biraz daha kolay inebilmeyi sağlıyor.

Ne yalan söylemeli, şiiri de iyi yazıyor!