110m²

110 m² yalnızlık
Sürgün manzaralı.
Kolu kırık ağaçlarla çevrili tepede,
Kara bulutlarla, yorgun zirveye yakın.
İki katlı korkulara sahip pencerelerim.
Panjurlarımdan güneş görünüyor.

Geceleri üç odalı yağmurlar yağar.
Bir odasında sensizlik,
Bir odasında sessizlik,
Son odasında ümit vardır.
Ümit iyi gelir toprağa.
Yeni kollar yürür ağaçlardan,
Kim bilir ne zaman kırılmak üzere.

Sıcağı barındırmaz.
Camları kırıktır, kapıları firarda.
Çığlıkların yankılandığı merdivenlerde
Kovalamaca oynar dolap gıcırtıları.
Yürekler unutulmuştur burada.
Bırakılmış, terkedilmiş ya da her neyse.
Onlarca hikaye saklar bu duvarlar.

110 m² yalnızlık,
Sürgün manzaralı.
Dallarında gözyaşı olan pınar ağaçları.
Gökyüzüyle küsmüş çiçeklerle kaplı yer.
Alabildiğine gri, alamadığına mavidir denizi,
Kumları çuvaldızdan bozma.
110 m² yalnızlık.
İki katlı öksüzlükler.
Bir katında evcilik uyur,
Diğer katında körebe salınır kör kör.

Menteşeleri uyumaz rüzgarların.
Zamanın her köşesinde yaralar adamı.
Yağlanmak ister artık.
Ne serinliğini ararsın rüzgarın,
Ne de yokluğuna yanarsın.
Sürgün manzaralı, iki katlı.
Üstelik 110 m² yalnızlık.
Daha ne olmasın!