Deli mi Ne?
Arada bir, birkaç damla. Aç karnına ya da tok. Bilhassa gece yarısını azıcık geçtikten sonra… İyi gelir mi birkaç damla, arada bir? İyi gelir mi bazı geceler birkaç damla dökmek eskiler, pek eskiler, çok eskiler için? Peki ya dökülen damlalar kanıt olur mu eskilerin aslında yeniliklerinden pek de bir şey kaybetmediğine?
Ne yorucu, ne karmaşık, ne sıkıcı hatta…
Televizyonu kapattım. Çok uzak değil, ayak ucu tabirinin kıyılarında o kara kutu. Başucumda ise bir lâmba, beyaz, ayaklı. Fakat sabit. Bu durumda ayaklı olması pek manasız, pek kifayetsiz lâmbanın ayağı. Işık hem elime, kalemime, hem defterime, hem de bana vuruyor. Işık pek çok yere vuruyor, affetmiyor. Sertçe, hırpalıyor…
Kapalı televizyonda kendimi izliyorum. Her kelimede, her noktada durup kendimi izliyorum. Sonra kendimi izlerken, gözüm sağ gözümden akan yaşa takılıyor, takılıyor, takılı… Öyle ki, kendimi izlerken kalem kayıyor elimden, satırları yalıyor, düşüyor sayfadan aşağı. Neyse ki hemen toparlanıyorum. Çekiyorum gözümü televizyondan.
Işık saldırgan hâlâ, televizyon sakıncalı.
Arada bir birkaç damla. Hadisenin özü, “arada bir”liğinde gizli, seyrekliğinde yani, “bayramdan bayrama”lığında.
Ne kadar arada, ne kadar bir, kaç damla?
Ne yorucu, ne karmaşık, ne sıkıcı hatta…
Televizyonu kapattım. Çok uzak değil, ayak ucu tabirinin kıyılarında o kara kutu. Başucumda ise bir lâmba, beyaz, ayaklı. Fakat sabit. Bu durumda ayaklı olması pek manasız, pek kifayetsiz lâmbanın ayağı. Işık hem elime, kalemime, hem defterime, hem de bana vuruyor. Işık pek çok yere vuruyor, affetmiyor. Sertçe, hırpalıyor…
Kapalı televizyonda kendimi izliyorum. Her kelimede, her noktada durup kendimi izliyorum. Sonra kendimi izlerken, gözüm sağ gözümden akan yaşa takılıyor, takılıyor, takılı… Öyle ki, kendimi izlerken kalem kayıyor elimden, satırları yalıyor, düşüyor sayfadan aşağı. Neyse ki hemen toparlanıyorum. Çekiyorum gözümü televizyondan.
Işık saldırgan hâlâ, televizyon sakıncalı.
Arada bir birkaç damla. Hadisenin özü, “arada bir”liğinde gizli, seyrekliğinde yani, “bayramdan bayrama”lığında.
Ne kadar arada, ne kadar bir, kaç damla?
Bu yazıyı daha önce Siyah Kahve'de görmüş, beğenmiştim. Bir kez de burada fark edince tekrar okudum.
YanıtlaSilO anlık özlemler, günübirlik yad edişler eskiyi, herhalde benim de hayatımın önemli bir bölümünü oluşturuyor. Bazen bunu kendime bilerek ve isteyerek yaptığımı düşünüyorum. Okurken de bunu yapanın bir tek ben olmadığını gördüm. Tebrik ediyorum, cidden çok yerinde bir yazı.
Şaşırdım doğrusu..
YanıtlaSilSiyah Kahve'de yazıyor musunuz siz de?
Teşekkür ederim yazıya dair naif yorumunuz için. Yad etmek.. Ne hoş, ne garip eylemdir.. Sözcüğünün tınısında saklar kendini, ne güzeldir..