dipsizmonolog

bir erkeği en çok sevdiğiniz anda hissettiğinizdir. ve onu terk ettiğinizde hissettiğiniz. bir de ona geri döndüğünüzde sonra.. kapısını tırmaladığınızda. kapısını araladığınızda. koynuna girdiğinizde. en çok koynuna girdiğinizde.. "bir erkeği daha çok sevemem" dediğiniz anda hissettiğinizdir. ve onsuz yaşamak zorunda olduğunuz sürece hissettiğiniz..

kul olmak, bazen sadece "sevmenin öbür adı" olur. yüz sürmek, boyun eğmekten ötesidir böyle bir kul olmak. kendi içinde "efendi" leşmektir.. nasıl da demiş hüsnü, "kul oldum ne güzel, efendin olmadım." .. işte bu da "sevilmiyor olmanın öbür adı" olur.

Oysa nasıl da başkaydın yanımda; sarının içinde, laciverte yakın ..  "Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.."

Geçtiğimiz gün evde ben üç kutu güzellik karşıladı! Yoğun geçen günün yorgunluğuyla tam uzanıp da film izlerken sızmak niyetindeyken Moova 'larım belirdi karşımda.  Özellikle kutu tasarımları oldukça konuşulan Moova 'yı bu radikal seçiminden dolayı tebrik etmek gerek öncelikle. Rakiplerinin beyaz tutkularının aksine onlar, koyu mordan yola çıkıp logotype'larını da artistik bir biçimde oluşturmuşlar. Öte yandan kutuların ön yüzünde eğlenceli bir algı oyununa dönüşen "süt pencereleri" ise çok keyifli. "Aa kutunun içi mi görünüyor?" dedirtiyor her görene.. Belirtmeden geçemeyeceğim, sütün yağ derecelerini gösteren minik noktalar da oldukça estetik.  Sütü, "sadece çocuklar için satın alınan bir ürün" algısından oldukça uzak bir yere taşıyor Moova bu başarılı, incelikli sunumuyla. Düşünülmemiş, kaba işler arasında parıldıyor sahiden.  Uzun zamandır keyifle süt içmiyordum. Moova ve Zarakol ekibine tekrar teşekkürler. 

Dali ve Gala 'ya öykünen sevgililer vardı zamanında..  Zamanları geçti.  Onlardan artık sadece Dala ve Gali olabilir belki..  Zorlarsak..

Sinemadan tiyatro hazzı duyamadığı için uzak duranlar varsa, rica ederim Carnage'ı izlesin.  İzlesin de perde nasıl bir anda sahneye dönüşür, görsün.  Gönülsüz de olsa oyuncu kadrosunun büyüsüne kapılıp izlemeye başlarken buluyorsunuz kendinizi. Polanski cazibesi de var tabii filmin.. Derken bir sahne açılıyor, film boyunca kapanmak nedir bilmiyor. Mekan sabit, oyuncular sabit, girişler çıkışlar, karmaşalar, çözülmeler tam bir tiyatro akışında. Zira film, aslında bir tiyatro eserinin perde uyarlaması. Yasmina Reza'nın God of Carnage oyunundan bahsediyorum. Oyun uzun yıllar Broadway'de kendine yer ve sağlam izleyici kitlesi edinmiş. Polanski'nin elinde de "hadi canım, hiç olur mu?"ları bir bir ortadan kaldırmayı becermiş.  Spoiler verme niyetim yok filmle alakalı. Çocukları bir parkta kavgaya tutuşan iki ailenin hesaplaşmalarını izliyoruz filmde. Sakin başlayan, sonrasında şiddetlenen, şiddetlendikçe türlü sorgulamaları beraberinde getiren, i